10. South Park: The Fractured But Whole
Kamil: Debiutujący w 2014 roku Kijek Prawdy, okazał się świetną grą RPG, w którą wszyscy szanujący się fani serialu South Park, powinni zagrać. Nie inaczej jest w przypadku South Park: The Fractured But Whole. Schemat rozgrywki w porównaniu do poprzedniej odsłony nie uległ rewolucji, ale gracze otrzymali świetną historię w klimatach superbohaterów oraz nowy system walki i rozwoju postaci. Jeśli zaś chodzi o humor, to Matt Stone i Trey Parker nie zawiedli i zafundowali graczom solidną dawkę niewyszukanych żartów, które jednak celnie uderzają w obraz współczesnego społeczeństwa.
9. Assassin’s Creed Origins
Radek: Assassin’s Creed Origins był wielką niewiadomą. Z jednej strony formuła serii już dawno się wyczerpała i Ubisoft musiał poszukać nowych rozwiązań, zachowując przy tym doskonale znaną fanom serii rozgrywkę. Z drugiej, na tę odsłonę serii przyszło nam czekać aż dwa lata, gdy Ubisoft wydawał wcześniejsze części co roku. Zmieniły się również realia. Gra porzuciła coraz bliższe historycznie nam epoki, po raz pierwszy umieszczając odsłonę serii w starożytności, a konkretniej nad Nilem. Taki zabieg zmienia zupełnie wszystko co do tej pory wiedzieliśmy o asasynach, którzy przecież swój początek mieli w średniowieczu. Jak się jednak okazuje, pierwsi asasyni jeździli na wielbłądach, byli mistrzami w strzelaniu z łuków, a ich prototypowe ukryte ostrza nie uśmiercały przeciwników z taką skutecznością. Assassin’s Creed Origins to przede wszystkim olbrzymia mapa, którą tradycyjnie możemy dowolnie eksplorować, tym razem bez potrzeby wspinania się na wieże, choć wysokich budynków, dzięki którym możemy podziwiać panoramę starożytnego Egiptu nie brakuje. Gra doczekała się także wielu usprawnień, w tym zaimplementowanie wielu RPG-owych rozwiązań jak podnoszenie poziomu uzbrojenia. Również w obrębie zadań, zarówno tych głównych jak i pobocznych, Ubisoft wzorował się na najlepszych, dlatego rozwiązania skopiowane wprost z Wiedźmina 3 nie powinny nikogo dziwić. Assassin’s Creed Origins to bez wątpienia wielki powrót serii i ścisła czołówka najlepszych tegorocznych produkcji.
8. Prey
Kasjan: Nikt nie stawiał, że PREY będzie aż tak dobry. Na plus z pewnością można zaliczyć duże pole do popisu dla osób lubiących eksploracje i szukanie drogi do celu na wiele sposobów. Historie dziejące się na pokładzie Talosa niejednokrotnie potrafiły wciągnąć i zaskoczyć, co udowadnia, że grze od twórców Dishonored należy dać szansę i nie trzymać jej zbyt długo na kupce wstydu. PREY nie jest grą roku, ale jest to tytuł, bez którego 2017 roku, nie byłby taki sam. Myślę, że dobra passa Bethesdy jeśli chodzi o jakość wydawanych shooterów, daje nadzieję na kolejne fajne strzelanie.
7. Super Mario Odyssey
Kamil: To jeden z tych tytułów dla których warto kupić Nintendo Switch. Nowe przygody wąsatego hydraulika spotkały się z bardzo ciepłym przyjęciem zarówno przez recenzentów jak i raczy. Nie ma się jednak co dziwić. Połączenie znamiennych dla Mario mechanik z wielką sandboksową strukturą świata okazało się strzałem w dziesiątkę. Nintendo jest według mnie zwycięzcą 2017 roku, a Super Mario Odyssey, to jedna z najważniejszych składowych tego sukcesu.
6. Wolfenstein 2: The New Colossus
Recenzja (PC), Recenzja DLC (PC)
Kasjan: Nie ulega wątpliwości to, że The New Colossus to świetny produkt i “must have” dla każdego fana serii. Wciągająca fabuła, szybka akcja, Blazkowicz, Blazkowicz i…Blazkowicz. Po różnych perypetiach, ale to ciągle twardziel, skurczybyk i wyśmienity strzelec. Przechodząc Wolfenstein 2: The New Colossus nie nudziłem się ani chwili i choć pierwsze DLC bardzo mnie rozczarowało, tak do kampanii będę wracał pewnie nie raz. Majstersztyk pod każdym względem, Machine Games znowu to zrobiło!
5. Cuphead
Kamil: Na liście nie mogło zabraknąć najlepszego tegorocznego indyka. Cuphead ląduje u nas na wysokim piątym miejscu, ale nie powinno być to dla nikogo zaskoczeniem. Produkcja StudioMDHR to nietuzinkowa dwuwymiarowa platformówka z oprawą graficzną w stylu kreskówek z lat 30-tych ubiegłego wieku. Jednak to z czego najbardziej słynie Cuphead, to niezwykle wymagająca rozgrywka. Gra potrafi dać w kość, ale pomimo licznych niepowodzeń, trudno się od niej oderwać.
4. NieR: Automata
Bartosz: NieR: Automata = przebłysk geniuszu roku. Yoko Taro po wielu długich latach i właściwie przywróceniu IP NieR’a zza światów za sprawą wyłącznie jednej osoby, dostarczył kolejne arcydzieło, które zapada w pamięci na lata. Tytuł unikalny pod każdym względem i w moim przypadku, zaskoczenie właściwie żadne, bo po kilku innych produkcjach pokręconego Yoko Taro wiedziałem, że to będzie coś, co zostanie ze mną na długo i po prostu ciesze się, że sprostało wszelkim oczekiwaniom. Co innego wysoka sprzedaż NieR: Automata, wynosząca ponad dwa miliony, to akurat jedno z większych zaskoczeń tego roku. W czasach, gdy gry dla pojedynczego gracza uznawane są za gatunek na wymarciu, taki obrót spraw zdaje się temu mocno zaprzeczać. Tak wysoka sprzedaż NieR: Automata podkreśla również rosnące zainteresowanie japońskimi, wyjątkowymi produkcjami na Zachodzie, co jeszcze kilka lat temu nie było aż tak widoczne.
